Ik zie zichtbaarheid als dat je meer gewichtigheid aan tafel brengt. En gewichtigheid houd in mijn ogen in dat je al je levenservaringen met je meeneemt, zodat je van alles wat je al hebt meegemaakt hebt geleerd en het nu weet in te zetten op zo’n manier dat je rustig overkomt en niemand om je heen kan.
Waarom kan je niet rustig volwassen je verhaal vertellen?
Veel woorden nodig hebben om te zeggen wat je bedoelt, of juist weinig praten en je niet laten zien, zijn beide uitwerkingen van dat jij je ooit (veelvuldig) niet gezien of gehoord hebt gevoeld.
Daardoor ben je heeeeel veel gaan praten, in de hoop dat je daarmee aandacht kreeg en dus gezien werd. Of heb je het opgegeven en zeg je (onbewust) tegen jezelf “niemand heeft interesse in wat ik te zeggen heb” of “ik heb niks in te brengen”. Hierdoor ben je stil, te stil en onzichtbaar.
Allebei niet wat je wilt. Zeker niet wanneer jij dingen anders wilt doen, wanneer jij weet dat jouw visie het verschil gaat maken, maar niemand die daarnaar luistert.
Naar binnenkeren is de key
Het heeft dan niet zo veel zin om meer te gaan praten, harder te praten, te gaan bluffen. Het heeft eerlijk gezegd helemaal niks te maken met meer naar buiten treden.
Wat het verschil gaat maken is wanneer jij naar binnen durft te keren. Dat je kennis gaat maken met het kleine meisje in jou die niet gehoord en gezien werd. Die heel hard moest werken voor aandacht, maar haar omgeving dat simpelweg niet kon geven.
Wanneer je dat meisje gaat zien, gaat omarmen en eens in gesprek gaat met haar wat ze nodig heeft, of wat ze nou zo graag had gewild. En er misschien eens heel hard om mag huilen met haar. Want het doet pijn wanneer je niet gezien wordt, het doet pijn wanneer je het gevoel hebt er niet toe te doen.
Die reis naar binnen heb je eerst te maken. Dan maak je ruimte om te onderzoeken wat jouw manier is om naar buiten te treden.
Mensen met gewichtigheid krijgen een ruimte stil
Mensen die een rolmodel zijn, die op bijzondere posities komen, die de wereld veranderen, hebben vaak een hoop meegemaakt. En dat hebben jij en ik ook.
Het grote verschil is dat zij al die ervaringen meebrengen. Hierdoor komen ze stevig en gewichtig over. Ze zijn aanwezig in hun lichaam.
Wanneer je wat wiebelig voelt, of het gevoel hebt dat je jezelf moet overschreeuwen, of moet bluffen, te veel of te weinig zegt om je punt te maken, dan word je misschien wel weggezet met dat je ‘te weinig ervaring hebt’.
En dat is niet waar. Je hebt heel veel ervaring, alleen is het nu zo dat die ervaring jou uit je lichaam drukt. Die ervaringen zijn namelijk vaak niet zo leuk. Ze hebben pijn gedaan of het zijn delen die onderdrukt zijn.
Hoe maak je dan gebruik van je levenservaring?
Dit ontstaat doordat je hebt geleerd om sterk te zijn, dat emoties tonen zwak is. Of dat je niet boos mag zijn als meisje. En als je dat wel bent, dat er pas weer iemand met je praat wanneer je het in je eentje hebt opgelost.
Nu resulteert dat in dat je soms te boos of te verdrietig bent ten opzichte van de situatie. Of dat je je helemaal niet uit en alles alleen op je kamer gaat oplossen.
De ervaringen die je hebt opgedaan zitten nog vast in je lichaam. Dat is heel normaal, maar wanneer jij gewichtigheid in de strijd wil brengen om jouw visie en jouw dromen te realiseren, dan is het niet zo handig.
Dan heb je eraan te werken dat je je lichaam weer gaat bewonen. Dat je ook in je bekkengebied mag leven in plaats van alleen in je hoofd.
Daarom werk ik met ademwerk. Een manier waarmee je niet meer hoeft te analyseren waar dingen vandaan komen. Dat je niet meer hoeft te verklaren waarom je doet wat je doet, maar dat je voorbij dat sterke systeem van analyseren en verklaren kan kijken. En langzaam je lichaam weer gaat bewonen.
Hoe ik het voor me zie wat er bij mijn klanten gebeurd is dat ze veranderen van een instabiele omgekeerde pyramide (een die op zn puntje staat) naar een stevig gegronde pyramide waar niemand meer omheen kan.
